فکه را دلی است داغدار مصطفی(ص).
فکه را اثری است از پهلوی شکسته فاطمه(س).
فکه را نشانی است از فرق شکافته علی(ع).
فکه را تشتی است سرخ از خون حلقوم حسن(ع).
فکه را پیکری است پاره پاره از اندام حسین(ع).
فکه را درد غربت پیر کرده.
فکه را سوز هجر زمین‌گیر کرده.
فکه را ژرفای انتظار، چشم به زیارت دوست نگه داشته.
فکه را تنهایی عشق قداست بخشیده.
مگر می‌شود پیامبر از فکه گذر نکرده باشد؟
مگر می‌شود فاطمه دلش در فکه نسوخته باشد؟
مگر می‌شود حسن در فکه غریب نباشد؟
مگر می شود حسین در فکه سر از بدنش جدا نشده باشد؟
مگر می شود مهدی فاطمه بر فکه گذری ونظری نداشته باشد؟
منبع: www.bsimchi.ir
